İnsanı gerçekten hayrete düşüren zamanları yaşıyoruz.  Çiğ zamanlarda yaşamanın bir bedeli olarak payımıza düşen şahitliğin üstesinden gelmek yahut yükünü omuzlamak gerçekten zor. Çıkar teminine alet edilmeyen ne kaldı diye bakıldığında fütur içinde geri dönen bakışlarımız dışında bir şey kalmıyor ne yazık ki. İşte burada insanın usanma hissine sığınmaktan başka bir çaresi yok.  Hangi sebeplerle anlamamak üzere koşullanmış,  muhasebeden nasipsiz,  sabra mecalsiz bir topluluk haline geldik? Bizi aceleci ve zalim hale getiren sadece tabiatımız mı? Asla. İradî olarak kendimize seçtiğimiz tavır, benimsediğimiz yol yordam, bizi öğütüp dururken; değerler fiyatlara tahvil edilirken usanmaktan başka çıkar yolumuz var mı?