“Çaresizliklerin, fark yaralarının, çocukları karşısında kolu kanadı 
kırık kalmanın, başkalarının acıyan bakışlarına maruz kalmanın, 
başkalarının kendisini muhatap olarak bile almamasının ve dahi 
bunların türlü türlü özgül ve somut tecrübesinin tablosu veya grafiği 
çıkarılabilir mi? Ezilenlerin her çığlığı hem tekil ve hem de evrensel bir 
çığlığın yankılanması ise, sayıların veya eğrilerin soğuk dili onları da 
soğurup yutmaz mı?”
Necmi Erdoğan, yoksulları “yeniden dinliyor” bu kitapta: 2001’deki 
Yoksulluk Halleri çalışmasıyla mukayese içinde, Türkiye’de yoksulluğun 
değişen ve değişmeyen çehrelerine dair gözlemlerini sunuyor.
Yoksulluk pornografisini sorgulayarak, yoksullarla gerçekten 
konuşmanın imkânını yokluyor öncelikle. Yoksulların yalnızlaşma, içe 
göçme, kabullenmeme, konuşamama, içerleme gibi güçlü duygusal 
gerilimlerine eğiliyor. “İdare etme” stratejilerini, lümpenleşme 
eğilimlerini ve isyankârlığın şikâyetten ileri gitmemesi halini inceliyor.
Yoksulluğun özgül çoğulluğunu, derinlemesine görüşmelerle ortaya 
konan 15 portrede görüyoruz: Pazarcı, baloncu, gündelikçi, engelli, 
kimsesiz, torbacı, “cadde bayanı”... Eski Devrimci-Yol sempatizanı, AKP 
hayranı, asimile Kürt, yalnız Alevi çift...
Necmi Erdoğan, “kayıp halk” kavramıyla, “muktedirlere karşı bir başka 
hayat ve dünyanın mümkün olduğunu gösteren ve bunu bağrında 
cisimleştiren bir kolektif ‘gelecek olan halk’”a işaret ediyor... “Halkın 
kendi kendini yaratması, pay verilmeyenlerin paylarını alması, söz 
verilemeyenlerin söz alması, susturulanların konuşması, üretenlerin 
yönetmesi üzerine kurulu bir siyasal perspektif” arayışıyla...