İnsan tanrı edinmekte mahir

Unutup tapılacak olanı, sahte secdeler yontmakta Kaderin içinde bir kalem olmak hevesi tutuşunca ulvî bir gaye

                                 gibi bağrında

Yazgının kâğıtta bıraktığı o derin cızırtı Yarınca aklının kavi duvarlarını

Ateşi artırır, yangını harlar

İdam sehpaları, derin kuyular, penceresiz zindanlar

Kalbinin otağına yerleşen o haz Söker bir olanın birliğine dair bütün delilleri yüreğinden

Yok etmek için her şeyi, her şey elindedir artık

İnsan tanrı edinmekte mahirdir

Benim nasibimde çıkmak varmış Musa'nın yurdundan, Adem'in inancını bir mağarada işitmek Beyaz, lekeli elbiselere karşın simsiyah bir kumaştan gömlek

                                                                                                                 dikip kendime

Bir nurlu avucu öpmek

Düşmeden tunca, mermere,

Eğmeden başımı hazzın o ağır kokusu karşısında Bu habis gölgenin altında dimdik yaşamak