1950 ile 1960’lı yıllarda Gümülcine merkezde Batı Trakya Türklerine ait sekiz (8) ilkokul vardı. Bunların dördü Türkçe dersleri yeni Türkçe alfabe (Lâtince) ile yaparlardı. Diğer dördü ise yeni Türkçenin yanı sıra Kur'an alfabesini ve bundan 4-5 harf fazlası olan eski Türkçeyi de (Osmanlıca) okuturlardı. (Devletin resmi dili olan Yunanca tabii ki, bütün okullarda vardı). Dolayısıyla dört okulda iki, diğer dört okulda ise dört alfabe ile öğretim yapılırdı. Niçin böyleydi? Bu kitapta bunu anlatmaya çalıştık... Medrese-i Hayriye'nin ikinci sınıfında iken üçüncü sınıftan bir arkadaşımla T.C. Gümülcine Başkonsolosluğuna gittik (Mayıs1967). Önümüzdeki ders yılı itibarıyla tahsilimize Türkiye'de devam etmek istediğimizi, bize yardımcı olunmasını talep ettik. Kültür ataşesi sordu: -İlkokulu nerede bitirdiniz? Arkadaş köyünü söyledi. Ben de: -Şehreküstü İlkokulunda... Diye cevap verdim. Ataşe bizim de duyacağımız bir sesle mırıldandı: -Desenize işler kökünden bozuk! İşte "kökünden bozuk” olan (!) Şehreküstü İl Mektebinin baştan sona tarihçesi de bu kitapta... Ve daha neler neler!