Hemşire deskinin tam karşısındaki odamıza sertçe daldım. Cezam neyse razıyım, asacaksanız asın, kesecekseniz kesin, her ne halt olacaksa olsun artık demekti bu. Ah aptal, yediği nanenin farkında olan insan ezikliğiyle girsene içeriye. Çocukluğumdan beri annemin, haritamı çıkarır gibi detaycı ve ters bakışı çarpıntı yapmıştır bende. Boğazımda mısır koçanı varmış gibi yutkunup babamı kaldırmasına yardım ettim. O karısının aksine olgun bir gülümsemeyle baktı yüzüme. Yapma şunu be adam, bana öyle bakma.   Leyla Polat, öykülerinde kullandığı mizah diliyle okurlarını şaşırtmaya devam ediyor. Uzun öyküsünü yöresel ve ironiye yaslanan bir kurguyla, acıyı başkası yaşamış da o izliyormuş gibi sakin ve hissiz anlatırken bir eşiğe atıyor adımını.  Dili pabuç kadar uzun, ergenlikten çıkamamış isyankâr anlatıcı, anneanneden kalan şirretlik ve karamsarlıkla çevresindeki her şeye ince bir dille itiraz ediyor ve gülümsetiyor her itirazında.