Şimdi oturmuş bunları düşünür/yazarken, ilk adımlarımı atıp ilk sözcüklerimi söylediğim Arafilboy’u, okumayı-yazmayı öğrendiğim Zeytinlik’i, ilk oyunlarımı oynadığım, yalnızlık duygusunu ilk kez hissettiğim Hacıkasım’ı, babamın ve annemin hatıraları ile yaşamaya devam eden Çömlekçi’yi, evlilik için imza attığım Kalepark’ı, çimenlerinde yuvarlandığım Boztepe’yi, Atatürk’ün el-ayak izlerini taşıyan Soğuksu’yu, denize, gemilere bakıp, öteleri düşündüğüm Ganita’yı, Yenimahalle’yi, Yenicuma’yı, Sumela’yı, Ayasofya’yı, Faroz’u, Kızlar Manastırını, kıvır kıvır uzayıp giden Zigana Geçidi’ni, köpük köpük çağlayanları, dağları saran komarları ve zifin çiçeklerini, karayemişleri, denizi, balıkçıları ve martıları düşünüyor, “Bütün bunlar olmasaydı, ben kim olurdum?” sorusunu aklıma bile getirmiyorum.