Azdık ya da çok, ama hep buradaydık.

Nice devletler kurduk, kibirli kralları tarihe gömdük;

Karanlık, aydınlık, cömert ya da nankör çağlarda,

Kâh Turukku kâh Etrüsk kâh Türk…

Türlü isimlerle ama hep buradaydık.

Biz kutlu destanları yazarken,

İnsanoğlu harflerle oynuyor, adını heceliyordu,

Bu son gelişimizdi; Alparslan’ın emrettiği yürüyüşümüz.

Horasan Meliki Çağrı Bey’in oğlu bizi çağırdığında,

Malazgirt önüne çadır kurduğumuzda,

Ahmed Yesevî daha doğmamıştı.

Baybars daha hakan olduğunu haykırmamıştı.

Haçlılar; macera arayan aç üç beş hayduttu…

Tanrı’dan yetki alan adamların peşine düşmeyi,

Onlara arkadaş olmayı,

Sert adamlarla sırt sırta cenk etmeyi,

Biz Türkler ezelden beri pek severiz.

Hep o cihangirlerden öğrendik vefayı, töreyi…