Elim Sende adlı çocuk oyununu oynamayan var mı?
Kovaladığımız kişiye elimizle dokunur, ebeleriz. Elimiz onda kalmıştır artık. O bir başkasına dokunur. Onun eli de öbüründe kalmıştır. Bu dokunuşlarla kocaman bir zincir oluşur... Dokunuşlar zincirinin tüm yeryüzü çocuklarını içine alacak kadar büyüdüğünü hiç hayal ettiniz mi? Bu sevgi dokunuşları eksiksiz gerçekleşseydi, kurulan dostluk zinciri nedeniyle tüm savaşlar, kötülükler, çocuk istismarları yok olabilirdi belki de...
Bu güzel oyun en çok da okul bahçelerinde oynanır. Oyuna kendisini kaptıran çocuklar ter içinde kalırlar. Beslenme çantalarındaki en güzel yiyecekleri unuturlar. Ellerini sürmeden evlerine geri getirirler. Ama saç tokaları, kurdeleleri, giysilerindeki düğmeler oyun alanlarında kalmıştır...
Çocukluğumuz boyunca kim bilir kaç kişide kalmıştır elimiz?
Ya kalbimiz?
“Elim sende!“ derken çok sevdiği arkadaşına elini ve kalbini bırakan oldu mu?
Koca bir yaşam boyu arkadaşını, bıraktığı elinin izini, sevgisini arayan çocuğun duygu dolu dünyasını okumaya ne dersiniz?...
(Arka Kapak)