Ezgi, çok güzel bir kızdı. Kara, iri gözleri vardı. Gülünce ışıl ışıl parlıyordu gözleri.
Uslu, anlaklı, becerikliydi. Yaşlı ninelerine yardım eder, istediklerini getirir, istemediklerini götürürdü. Annesi ile babası yabancı bir ülkeye gittiği için, dedesiyle ninesinin yanında kalıyordu. Annesi ile babası yabancı bir ülkeye gittiği için, dedesiyle ninesinin yanında kalıyordu.
(Kitabın İçinden)
Resim tutkunu Ezgi, bir gün, bahçeden havuç yiyen bir tavşanı çiziyor. İşte, ne olduysa ondan sonra oluyor. Ezgi’ye göre, resimlediği tavşan hırsız, sevimsiz... Ezgi’nin hırsız diye resimlediği tavşan, Ezgi’ye başkaldırıyor: “Ben havuçları yaşamak için yiyorum. Oysa insanlar bizi“