Bir adam, tren istasyonuna geldi ve bir bilet aldı. Karnı açlıktan gurul gurul ötüyordu. Bir şeyler yemek için büfeye yürüdü. Bir güzel karnını doyurduktan sonra kompartımanına bindi. Bilet numarasına iyice baktı ve oturacağı yerin nerde olduğunu aramaya başladı. Bulur bulmaz boylu boyunca uzandı. Yolculardan biri o sırada yanına oturunca, ona şöyle dedi:

Rahmetli babam yemeğini yer yemez hizmetçilerden birini çağırırdı. Ayaklarına bir güzel masaj yaptırırdı. Ben bundan hoşlanmam, ama benimde sevdiğim bir şey var. Sohbet etmek. Biraz çene çalmaya ne dersin arkadaş?

Adamın yanında oturan yolcu bir şey söylemeden ona doğru baktı. Adam bunu bir onay olarak kabul etti. Bir iki öksürdükten sonra tren garında şahit olduğu bir olayı büyük bir istekle anlatmaya başladı.
Bir gün yine tren garında büfenin önündeyim. İki genç sallanarak önümden geçerken, biri diğerine şöyle diyordu:
“Tebrikler, artık ünlü birisin, duydum.“

Bunların tiyatrocu ya da gazeteci olduğunu tahmin ettim. Sonra kendi kendime düşünmeye devam ettim: “Şöhret, ün nedir; bunlar ne işe yarar ki! Herkes bir tanım yapıyor, ama ben tam manasıyla tanımlayan birine henüz rastlamadım.“