Zerdüşt otuz yaşında yurdunu ve yurdunun gölünü terkedip dağlara çıktı. Orada ruhunun ve yanlızlığının zevkini tattı ve on yıl bırakmadı bundan. Ama en sonunda gönlünce bir değişme oldu. Bir sabah, tan ağarırken kalktı, güneşin karşısında durdu ve ona şöyle dedi: “Ey ulu yıldız! Aydınlattıkların olmasaydı, nerede kalırdı senin mutluluğun“ On yıldır yükselir durursun mağaramın üstüne; eğer ben, kartalım ve yılanım olmasaydık, ışığından da, bu yoldan da bıkardın. Ama biz seni her sabah bekledik, ışığının fazlasını aldık ve kutsadık seni bunun için. Bak! Pek fazla bal toplamış arı gibi bilgeliğimden bıktım; onu almak için uzanmış eller gerek bana.
(Arka Kapak)