Çıkmazda, önünü kimi kez insan selinin, kimi kez yalnızlığın tıkayıp bir çıkmaz sokağa sürüklediği yaşamın öykülerinden oluşuyor.
Necati Tosuner bu öykülerde insanın öfkesinin kabardığı, sonra yılgınlığa teslim olduğu, ardından direncin yeniden güçlenip o yargıya ve yazgıya başkaldırdığı dönemeçleri anlatıyor. Çıkmazda’nın satırlarında hüzün ve kaçış gelgitlerinin fısıltıları arasından umuda övgünün sesi yükseliyor.
Bir yan sokağa saptım. Ayaklarımdı beni buraya sürükleyen.
Ya da caddenin o yalancı aydınlatılmışlığından ve insanların bencil kalabalığından kurtulmak için attım kendimi buraya. Bir karanlık sokaktı. Daracık ve korkulu... Barların, kırmızılı, yeşilli, morlu ışık yazılarını ve kapı önlerine asılı soyunuk kadın resimleri yanında bekleşen, asık yüzlü erkeklerini geçtim, yürüdüm.
Ve birden gördüm: Sokak, bir çıkmaz sokaktı.
(Tanıtım Bülteninden)