Ev üzgündü. Çünkü içinde yaşayanlar taşınacaktı. Bir gün buraya başka bir aile yerleşecekti. Ev, onu hiçbir zaman terk etmeyecek bir ailenin olmasını o kadar çok isterdi ki... İyi de Ev’in neyin hasretini çektiği kimin umrundaydı? Ama neden olmasın? Belki de Ev, hayallerini gerçeğe dönüştürecek bir şeyler yapabilirdi. Ev, dileğini gerçekleştirecek bir yol düşünmeye başladı. Onarım yapılırken düşündü, düşündü, düşündü. Ta ki...
(Tanıtım Bülteninden)