1876 yılı baharında gayrimeşru bebeğimi doğurmak üzere evin
erkeklerinden habersiz Büyükada’ya gönderildim. Yanıma Bedriye
Kalfa’yı verdiler. Evin kadınları baba ve ağabeyime küçük bir hikâye
takdim ettiler. Para kazanma hırsıyla yaşayan babam yokluğumu
dikkate alacak vaziyette değildi zaten. Sadece ağabeyim bir süre
uzaklarda olacağımı duyunca şaşırmış. Sofrada kızılcık hoşafını
kaşıklarken bir an donup kalmış. Ona öyle anlatıldığı üzere, güya,
talihsiz bir kaza neticesinde saçlarım tutuşup yandığından, Bedriye
Kalfa ile halamın Beyazıd’daki konağına gideceğime, bu sayede
kendimi biraz olsun toparlayacağıma inanıvermiş.
Böyle başlıyor Gözyaşı Konağı. Gencecik bir kadın, karnında bebeği,
kederli ve mağrur, adaya geliyor. Kaderden, ayıp arayan gözlerden,
hayata hükmeden erkeklerden uzağa… Bir yanda ahlâka hürmet ve
fikri mukaddes masalları, diğer yanda kıpır kıpır hürriyet meseleleri…
Şebnem İşigüzel, neşeli, aşk dolu, hayat dolu bir romanla yeni bir ses
katıyor, sesine… edebiyata…