Birinci Perde

(Perde, ahşap bir evin penceresi sokağa bakar bir şekilde açılır ve Zekiye bir minderde oturmuş kitap okumakta, yanan mum ise etrafı aydınlatmaktadır.)

Birinci Sahne

Zekiye (Tek başına)

Zekiye (Okuduğu kitabı yan tarafa bırakarak ahlar çeker. .. ) - Ah anneciğim, kalbime neden bu kadar hassas duygular verdin. Düşüncelerimi neden bu şekilde açabildin. Şimdi kızını bu halde görseydin, okuttuğuna bin pişman olurdun. Bu benim naçiz gönlüm öyle büyük duygulara nasıl katlansın. Yüreğim ne kadar da çarpıyor. Sanki göğsümün içinde kalbirn patlayacak. Başırn ne kadar çok ağrıyar. Sanki başım parçalanıp etrafa saçılacak! (Sonra elleriyle yüzünü kapatarak) Ah anneciğim!.. Anneciğim! Sürekli babamı düşünmek için açtığın, hazırladığın kalbimde şimdi başkaları yer etmiş durumda. Daima seni sevmek için içimi sevgiyle doldurduğun kalbime artık başkası hükmediyor; ona yön veremiyorum. Seni babam okutmuş...