“Partiye biz ne kadar destek oluyorsak, parti de bizi değiştirdi. Ben
kendim, kişiliğim, kıyafetim... Çocuklarımızla ilişkilerimiz değişti. Ev
hanımıydık, günlük, temizlik vesaire... Burada oturunca kendimizi daha
çalışkan, daha faydalı hissediyoruz. (…) Oturmaktan kalkmaya [kadar],
biz partiye ne kadar faydalı olduysak da o da... Ben yaptığım çok şeyi
burada kazandım. Seminerlere katıldıktan sonra çocuklarımla, eşimle
aramdaki diyalog değişti.”
AKP iktidara geldiğinde çocuk yaşta olan, bugünse orta yaşlarına
dayanan epeyce insan AKP iktidarından başka bir iktidarı görmedi,
tanımadı. “Her şeye rağmen” ve “hâlâ” süren bu iktidarın arkasında,
AKP açısından bakıldığında bu büyük “başarı hikâyesinin” arkasında
nasıl bir politik toplumsallaşma var? Elinizdeki kitap, bu soruya cevap
arıyor.
Sevinç Doğan, analitik bir mikro iktidar perspektifiyle, İstanbul-
Kâğıthane’nin işçi ve gecekondu mahallesi Sanayi Mahallesi örneğinde
iktidar partisinin nasıl işlediğine bakıyor. Partinin yerel örgütü
toplumsallaşma dinamiklerine nasıl etki ediyor, himayeci/koruyucu
ilişkiler vasıtasıyla kurduğu “şirket” mekanizmasını nasıl çalıştırıyor,
insanların gündelik pratiklerine nasıl değiyor?
Bir iktidar mekânı olarak mahalleyi merceğine alan kitap, çok defa
afakî cevaplarla karşılanan soruların peşine düşerek, AKP iktidarının
yeniden üretim dinamiğini analiz ediyor.