Hayatı elyordamı değil, yürekyordamı yaşamaktı tek niyeti. 
Yüreğinin ilk cemresi düşünce şiir toprağına, yatağına sığmayan toy bir ırmak oldu çıktı kalemi. 
Kavlini kalbine dolamıştı bir kere. 
Ortalama yaşayamazdı. 
Aşkın zenci yücü, hüznün aristokrat kızı olacaktı. 
Çünkü onun da kapısını çalan “Leyla”ydı. 
Önce devirdi yüreğini tatsak bir ceylan kalbinden, şiirlerinin elinden tuttu ve dayadı şakağına Mecnun’un Leyla’yı, ona hodri meydan okudu.  
“Leyla bende en Leyla’yım Leyla bende en Leyla”