acı titreyen yaprağın rengini alıyor

bahçesinde evlerin
harflerin kendini tuttuğu
yapıların göğe değen yerinde
ellerime bulaşan ezgilerce
zamanı gördüm rüzgârlar kestim

ey dün ey vişneyi tutan istek!
sizin için yürünmemiş mavilere çıktığım
bin yıldır söylenmiş şarkılar,
yok kahkahalarla... çekiçten, çividen
ahşap kuş uçurtmalarıyla
uzağından baktığım
susamış dağların büyüttüğü nehirlerim
o hep yıkanmış sabahlar gibi kasabalarım

ey yürünmüş keder!
beni de zamana sür
bu yıkıntının gökle buluştuğu
boşluğa at, vişne de
bu harften ellerimi çıkar
yenilensin içimi taşıyan ağrı

yüzünüz diye rüzgârları öptüğüm.