Hüseyin Kıran külliyatında izi adım adım sürülebilen bu dünyanın insanı olmayı
“normalliği” zorlayarak değiştirme mücadelesi, Benim Adım Meleklerin Hizasına
Yazılıdır’da güçlü bir metafora dönüşüyor. Her türlü otoriteye bireysel karşı çıkışın,
nihayetinde kendisinin de bir otoriteye dönüşmesi, gelişmesi ve kaçınılmaz olarak
devrilmesinin hem hikâyesi hem de dile yansıyışı sorgulayıcı etkiler yaratıyor.
Neşterinin keskin ağzı biat edenleri, kabullenenleri ve uyumluları kesiyor.
“Anladım. Efendi bendim. Kendimle görüşecektim. Bu, doğayla görüşmenin diğer
adı oluyordu. Doğa, kendini bende gömülü tutuyordu. İçimde çeşit çeşit hayvanın
yankısını bunun için buluyordum, onlarla kardeştim. Bu kadar kolay
öfkelenebilmek, beni lav püskürten yanardağların kardeşliğine bağlıyor. Ölü gibi
sessiz bekleyebilmem, beni deniz yapıyor ve değişkenliğimle nehir oluyordum...
Ve peki, ben kendime ne diyecektim...”