TENİNİN KOKUSUNU HİSSEDECEK KADAR YAKININDA OLSA DA UZANIP DOKUNAMAZSIN, KORKARSIN YANMAKTAN. O ATEŞTEN BİR KOR GİBİ BAKAR GÖZLERİNE, KALBİN BAĞLANIR, DİLİN SUSAR DA, “SENİ SEVİYORUM” DİYEMEZSİN.

Yavuz Selim ile asansörde yalnız kalan Handan, heyecanını bastırmak için elindeki
çantayı sıkıca kavrarken gözleri genç adamın aynaya yansıyan masum görüntüsüne kaydı.
İç geçirerek onu gizlice izlemeye başladığında kaşının üzerindeki yara izi dikkatini çekti. “İz kalmış” dedi sanki daha önce fark etmemiş gibi. Ve yine yüksek sesle düşündüğünü kelimeler
dudaklarından döküldükten sonra fark edebildi. Ancak geri alması mümkün değildi.
Onun sözleriyle Yavuz Selim’in eli önce istem dışı yara izinin üzerine
giderken Handan’ın yarayı açtığı günü hatırlayarak acı bir tebessüm oluştu dudaklarında.
Sonra sevdiği kadının aynadaki yansımasına bakarak cevap verdi:

“İnan bana, kalbimde bıraktıklarının yanında lafı bile olmaz!”