Ben küçük bir kız çocuğuyken; yalnız kalmaktan, sevdiklerimi kaybetmekten korktum. Mutlu olup çok güldüğümde, başıma bir şey gelmesinden korktum. Hep güçlü bir kız oldum, başımı kimsenin okşamasına izin vermedim. Hâlbuki sevdiklerimle birlikte geçen mutlu bir hayatı düşlerken, bunu hak etmediğimi fark ettim ve “an”lar hayatımdan akıp gittiler. Bugün geçmişi geri getiremem, bunun farkındayım. Bununla birlikte öğrendiğim bir şey var: Hayatı asıl sahibine teslim etmek, aslında “an”ları özgürce yaşamakmış. Şimdi gözlerimi kapattığımda, sessizliğin sesini dinleyip yanımda varlını hissettiğim küçük kızın başını okşuyorum. Ona gülümsüyorum, gözlerine bakıp; “Seni seviyorum, sen değerlisin güzel kız.” diyerek sıkıca sarılıyorum. “Sen bunu hak ediyorsun Ayla…”