“Araf artık benim yeni oyun alanım. İçindeki her bir kişi ise kuklam… Kırmaktan çekinmeyeceğim önemsiz tahta parçaları…”
 
Cehennemin kapısı aralandığında birçok şeyin de sonu oldu...
Kayıplar verildi.
Vedalar edildi.
 
Cennet ve cehennemde tüm taşlar yer değiştirdi.
Mara, Araf’a düşerken Alastor’a hem cehennem krallığını hem de ölümsüzlüğü hediye etmiş, bu hediye bir araya gelmelerini imkânsız hâle getirmişti; ta ki orada, Alastor’ı karşısında bulana kadar…
Ancak karşılaştığı şeytan, geride bıraktığıyla aynı değildi.
Her şey başa döndü. Dost ve düşman safları bir bir yer değiştirmeye başladığında sırlarla dolu yeni yollar çizildi.
Ve Alastor o sırların merkezindeydi.
Peki, Mara sırları çözebilecek miydi?
 
Yoksa sırların arasında, o da şeytanlığına kapılıp gidecek miydi?
 
“Şeytanlar yalan söylerdi değil mi?
Peki, melekler ne kadar dürüsttü?”